Η αρχή της καίριας δράσης
Το 62% του ελληνικού λαού που ψήφισε τάχθηκε υπέρ του «όχι» στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου. «Όχι» στους σκληρούς όρους που προτείνονταν τότε από την Τρόικα. Όταν ερωτήθηκε αν το «Όχι» ανοίγει την πιθανότητα σε ένα άλλο νόμισμα, ο Πρωθυπουργός ήταν σαφής πως δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση, ένα «όχι» θα ενδυνάμωνε τις διαπραγματεύσεις εντός Ευρωζώνης. Όταν ερωτήθηκε αν υπάρχει “plan B”, είπε πως δεν υπάρχει “plan B”, μένουμε στο ευρώ.
Έτσι το 62% των Ελλήνων που ψήφισε γνώριζε πως ψήφιζε για το ευρώ.
Ψήφιζε ενάντια σε ένα σκληρό πρόγραμμα χωρίς δυνατότητες για ανάπτυξη και πρόοδο.
Γνώριζε επίσης πως δεν υπήρχε “plan B”.
Υπήρξαν τότε ψίθυροι ή απειλές, κρυφές λαχτάρες, τρομοκρατία, οικονομικές απόψεις, τίποτα όμως από όλα αυτά δεν ήταν επίσημη ή υπεύθυνη θέση που μπορεί κάποιος να ψηφίσει.
Οπότε το 62% έστειλε τον Πρωθυπουργό του στη μάχη με όπλα τη Δημοκρατική Έκφραση και το Δίκιο. Στα διαγγέλματά του, τις συνεντεύξεις του, ακόμα και στις ομιλίες του στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο διαρκώς μιλούσε για τη Δημοκρατία και το Δίκιο. Όπως έγραψε ο Paul Krugman στις 27 Ιουνίου στη σελίδα του στους New York Times με τίτλο «η ώρα της αλήθειας για την Ευρώπη»: «Κατ’ αρχήν, αν κερδίσει το δημοψήφισμα η ελληνική κυβέρνηση θα ενδυναμωθεί με δημοκρατική νομιμότητα η οποία ακόμα, πιστεύω, μετράει στην Ευρώπη (Και αν όχι, χρειάζεται να το ξέρουμε κι αυτό)».
Αν όχι, χρειάζεται να το ξέρουμε κι αυτό.
Τώρα ξέρουμε.
Έτσι λοιπόν πηγαίνεις στη μάχη με τα ιδεαλιστικά σου όπλα και συναντάς το Τέρας.
Σε μια μάχη μπορείς να κερδίσεις ή να χάσεις.
Ηττήθηκες. Προφανώς υποχωρείς. Επιλέγεις να το πράξεις εντός ευρώ καθώς δεν έχεις εντολή από το λαό σου για κάτι άλλο. Το 62% δεν ψήφισε αλλαγή νομίσματος. Ούτε έχεις ετοιμάσει ένα “plan B”.
Και καμμιά άλλη δύναμη δε σου προσέφερε ποτέ βοήθεια.
Παίξαμε, ρωσική ρουλέτα δεδομένων των συνθηκών. Και χάσαμε.
Κερδίσαμε πολλά:
- Συνειδητοποίηση τι σημαίνει να είσαι ένας πολιτικά αδιάφορος – στην πλειοψηφία σου – λαός για δεκαετίες τώρα και τι συμβαίνει όταν συνεχίζεις να αφήνεις τη μοίρα σου στα χέρια ανθρώπων που ξέρεις ότι σε προδίδουν κάτι που , παρόλα αυτά, επιλέγεις να ξεχνάς.
- Είδαμε τι είμαστε έτοιμοι να χάσουμε για την αξιοπρέπειά μας (ή εάν είμαστε έτοιμοι να χάσουμε οτιδήποτε…)
- Η Ευρώπη δεν έχει σχέση με τη Δημοκρατία.
- Το Τέρας μπορεί να έχει μακροοικονομικές και μακροπολιτικές όψεις (η επιβολή του Βορρά στο Νότο της Ευρώπης, η διάσωση της Deutsche Bank που κινδυνεύει να εκραγεί, η επίρριψη της ευθύνης για την ευρωπαϊκή αστάθεια στην ελληνική κρίση, η πάταξη αυτής και κάθε άλλης πιθανής αριστερής απόπειρας στην Ευρώπη τώρα ή στο μέλλον, κλπ), αλλά έχει και μικροοικονομική και μικροπολιτική όψη (το 40% όσων ψήφισαν που, αν και γνωρίζει τον αργό θάνατο που επιβάλλουν τα διάφορα μνημόνια, τα υπερψηφίζει, από συμφέρον ή από φόβο, ένα ιδιωτικό σύστημα ΜΜΕ απίστευτης και εγκληματικής προπαγάνδας που για χρόνια διαστρεβλώνει γεγονότα, ένα μεγάλο μέρος των ελληνικών πολιτικών δυνάμεων που υποστηρίζουν τις Βρυξέλλες οι οποίες υποστηρίζουν τα συμφέροντά τους (!) και τι τους νοιάζει η χώρα…)
- Οι παραλληλισμοί χωρίς μελέτη είναι επικίνδυνοι: Η Αργεντινή και η Ισλανδία είχαν ήδη δικό τους νόμισμα. Δεν ήταν σε κάποια οικονομική ένωση που για χρόνια τους επέβαλε τι πρέπει να παράγουν και τι πρέπει να σταματήσουν να παράγουν. Είχαν χρέη διαφορετικού μεγέθους και διαφορετική παραγωγική ικανότητα. Το 60% του γερμανικού δανείου που παραγράφηκε και οι ευνοϊκοί όροι αποπληρωμής του υπολοίπου που αποφασίστηκε το 1953 στη Διάσκεψη του Λονδίνου ήρθαν τη στιγμή που η χώρα ήταν κατεστραμμένη μετά από δύο πολέμους και οι ΗΠΑ ήθελαν τις βάσεις τους σε φιλικό έδαφος στην καρδιά της Ευρώπης, κοντά στη Ρωσσία (ήταν η εποχή του Ψυχρού Πολέμου). Αυτό το «φιλικό έδαφος» έπρεπε να είναι μια ισχυρή χώρα (το Τέρας δεν κάνει δωράκια…)
- Όσο για τη δραχμή, η ιδέα να φύγουμε από την υποδούλωση της ΕΕ είναι εξαιρετικά ελκυστική, αλλά δεν έχει γίνει καμμιά σοβαρή μελέτη ή πρόγραμμα προς αυτήν την κατεύθυνση. Οι διάφορες απόψεις διακεκριμένων οικονομολόγων είναι απολύτως σεβαστές αλλά χρειάζεται εξειδικευμένη μελέτη πάνω στην ελληνική οικονομία κι όχι γενικευμένες ενδείξεις και μοντέλα. Ας αρχίσουμε να δουλεύουμε για αυτό.
Την κερδίσαμε αυτήν τη σοφία. Και τριγυρνάμε στους δρόμους της χώρας μας με τα φτερά κομμένα και το κεφάλι στη θέση του να αντιλαμβάνεται πλήρως το βιασμό.
Σε σοκ.
Νιώθοντας μόνοι και απροστάτευτοι. Από τους ίδιους μας τους εαυτούς και τους άλλους. Η ημέρα θα έρθει όταν οι Ευρωπαίοι φίλοι πάψουν να λένε: «Κοντοζυγώνει η στιγμή που θα καταντήσουμε κι εμείς σαν κι εσας, να το δεις» (και δε θέλω να το δω αυτό) και θα το αλλάξουν σε: «Μία από τις χώρες μας κινδυνεύει, ας κάνουμε κάτι μαζί»
Έχουμε ανάγκη εσωτερική και κοινωνική ενότητα.
Έχουμε ανάγκη ενσυναίσθησης κι αλληλεγγύης.
Δεν έχει να κάνει με το ευρώ ή τη δραχμή. Είναι κάτι πολύ βαθύτερα μέσα μας και βαθιά στα μάτια των άλλων ανθρώπων που θα νικήσει το Τέρας, ανεξάρτητα με την οικονομική περίσταση.
Ίσως το Ανθρώπινο Ον να μην είναι έτοιμο ακόμα.
«Μην αντιτίθεσαι σε μια μεγάλη δύναμη. Οπισθοχώρησε μέχρις ότου αυτή εξασθενήσει και τότε, προχώρησε με αποφασιστικότητα.» – Το Μήνυμα του Σίλο
Μάρα Ρέπα
Πηγή: Pressenza
