Σε 72 ώρες

Και το κεφάλι να μου πάρετε, εγώ θα πετάξω!*

Δεν ξέρω πόσες προσδοκίες βάλαμε σε αυτό το δημοψήφισμα. Γιατί να μην βάζαμε άλλωστε; Πρώτη φορά μετά από 41 χρόνια βρέθηκε πολιτικός να μας δώσει άμεσα τη δυνατότητα να μιλήσουμε για τα όσα έχουμε τραβήξει τα τελευταία 5 χρόνια. Αγνοήσαμε τις ουρές για τα 60ευρα μέσα στη ζέστη, κλείσαμε τον εκκωφαντικό θόρυβο των Μέσων Μαζικής Τρομοκρατίας, μιλήσαμε με φίλους, αποφασίσαμε, και ψηφίσαμε. Χαμογελάσαμε, κατεβήκαμε στην πλατεία, εμπιστευθήκαμε το αποτέλεσμα στην πολιτική ηγεσία του τόπου και αναμείναμε. Θεωρήσαμε ότι οι άναρθρες φράσεις του Σουλτς, οι απειλές του Γιούνκερ, οι δύσκολες κουβέντες στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, οι διαρροές των σχεδίων του Σόιμπλε, ακόμα και η εκκίνηση των διαπραγματεύσεων από εκεί που δεν εγκρίναμε και μετά από πλευράς Υπουργού Οικονομικών είναι ένα αστείο μπροστά στην πλειοψηφική έκφραση ενός λαού. Ή ότι υπάρχει κάποιο σχέδιο που απλά εμείς δεν βλέπουμε.

ΟΧΙ! Πόσο δυνατά έπρεπε πια να το πούμε;

Τώρα λέει, έχουμε 72 ώρες να περάσουμε από τη Βουλή των Ελλήνων όσα περιγράφονται στο Euro Summit Statement. Διαβάζω όλο το κείμενο αλλά στέκομαι στην πρώτη φράση: «Το Euro Summit υπογραμμίζει τη σημαντική ανάγκη να ξαναχτιστεί η εμπιστοσύνη με τις Ελληνικές αρχές ως προϋπόθεση για μια πιθανή μελλοντική συμφωνία σε ένα νέο πρόγραμμα του ΕΜΣ». Να χτίσουν οι Θεσμοί την εμπιστοσύνη τους με τις Ελληνικές αρχές; Με την εμπιστοσύνη του κόσμου δηλαδή τι κάνεις; Εφόσον κλονίζεται αυτή η εμπιστοσύνη, δεν θα καταφέρεις να εφαρμόσεις (όχι να περάσεις στη Βουλή, να εφαρμόσεις) ούτε μισό μέτρο! Αν το θέλεις ούτε καν γιατί ο λαός πια δεν σε εμπιστεύεται. Κυρίως γιατί δεν έχει να σου δώσει. Τέρμα οι δικές μας στρόφιγγες, στέρεψαν. Κι αυτό δεν είναι εκβιασμός σαν τον δικό σας κύριοι των Θεσμών, είναι η αλήθεια μας.

Τις δικές μου 72 ώρες πριν την ανακοίνωση της «συμφωνίας» τις πέρασα αγκαλιάζοντας τη δική μου απογοήτευση. Την αναγνώρισα, την έζησα στο έπακρο, θύμωσα, στεναχωρήθηκα. Μετά σκέφτηκα: Έχω ανάγκη να βγω από εδώ. Να ακολουθήσω την τάση μου να πετάξω τα δεσμά, να απελευθερωθώ. Έδωσα το σινιάλο μου. Ανέλαβα την ευθύνη. Μαζί μου κι ένα 61,38%, δεν είναι και λίγο. Μπορώ να κρίνω τους Θεσμούς και την Κυβέρνηση αλλά στην τελική λίγο με νοιάζουν πια. Ή αν το θέλεις με νοιάζουν μόνο στο μέτρο που μπορούν να με κάνουν να κρυφτώ ξανά στην προσωπική μου ζωή και στο καβούκι μου ή να με πεισμώσουν. Η ζωή μου δεν ορίζεται από την όποια κυβέρνηση. Μπορεί να υποστηριχθεί από αυτήν ή όχι. Αλλά και επανάσταση με μια μόνο κίνηση; Ας συνέλθω. Έχω να κατέβω στο Σύνταγμα και να υποστηρίξω όσο μπορώ τη δημιουργία του «καινούριου». Πλέον έχω και μια κληρονομιά από αυτές τις 72 ώρες: το παλιό έχει αποκαλύψει το αληθινό του πρόσωπο.

Ψιθυριστά

  • Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν τα μαζεύουμε να φύγουμε, πολύ δε περισσότερο γιατί δεν ανοίγουμε σοβαρά τουλάχιστον τη συζήτηση για #Grexit.
  • Η σκυταλοδρομία δεν έγινε ποτέ. Κανένας λαός της Ευρώπης δεν κατάφερε προς το παρόν να είναι έτοιμος για τη σκυτάλη. Δεν τους αδικώ, θα έρθει η στιγμή που θα το λέμε και θα το εννοούμε ότι αυτό είναι ένα πανευρωπαϊκό (τουλάχιστον) στοίχημα.
  • «Κι εμείς αν κάναμε δημοψήφισμα θα δίναμε την ευκαιρία στους λαούς μας να εκφραστούν», ειπώθηκε στο Ευρωκοινοβούλιο. Ναι, αλλά δεν κάνετε.
  • Οι τράπεζες είναι φυσικά ακόμα κλειστές. Τα μέσα μαζικής μεταφοράς για σήμερα και αύριο θα χρησιμοποιούνται και πάλι δωρεάν.
  • O Πρωθυπουργός ακόμα να με κοιτάξει στα μάτια. Κοίταξε τους δημοσιογράφους, θα κοιτάξει σε λίγες ώρες και τους βουλευτές. Εμένα ακόμα όχι…

*Εύσημα: στην Άννα Κουρουπού που ανάρτησε τη φωτογραφία και μου ενέπνευσε τον τίτλο

Μαριανέλλα Κλώκα

Πηγή: Pressenza

Author: ΚΟΣΜΟΣ ΧΩΡΙΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ ΚΑΙ ΒΙΑ

Share This Post On

Submit a Comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Comment moderation is enabled. Your comment may take some time to appear.