Ενιαίο Μέτωπο για τη Δημόσια Παιδεία
Ο Κόσμος Χωρίς Πολέμους & Χωρίς Βία, σαν απάντηση στο πρωτοφανές χτύπημα στον εκπαιδευτικό κλάδο και στην απαρχή της ισοπέδωσης της δημόσιας παιδείας συστρατεύεται με όλες τις κοινωνικές δυνάμεις της χώρας στον αγώνα απέναντι στα αντιεκπαιδευτικά μέτρα συμμετέχοντας στις κινητοποιήσεις που έχουν εξαγγελθεί από τη Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου 2013 και υποστηρίζοντας τα αιτήματα τις ΕΛΜΕ για:
• Συγκρότηση ολιγομελών τμημάτων μαθητών
• Αναίρεση αναγκαστικών μετακινήσεων
• Μονιμοποίηση αναπληρωτών-ωρομισθίων
• Ωράριο εκπαιδευτικών/διευθυντών/υποδιευθυντών
• Επαναπρόσληψη όλων των συναδέλφων που τέθηκαν σε διαθεσιμότητα και επαναφορά όλων των ειδικοτήτων καθηγητών που καταργήθηκαν. Ουσιαστική στήριξη της δημόσιας τεχνικής επαγγελματικής εκπαίδευσης.
Η υιοθέτηση των παραπάνω αιτημάτων θα έλυνε τον άμεσο αναβρασμό του σήμερα αλλά σίγουρα δεν θα έλυνε σε βάθος τα κενά και τις πολλές αδυναμίες του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος. Το σίγουρο είναι πως οι αλλαγές που επιχειρούνται από την κυβέρνηση είναι ενέργειες καταστροφής και όχι βελτίωσης.
Αντίθετα, υπάρχει τεράστια ανάγκη να ανοίξουμε έναν ειλικρινή, ποιοτικό και μακρύ διάλογο μεταξύ των εκπαιδευτικών, των γονέων και των παιδιών για το πώς πραγματικά θα έπρεπε να είναι το εκπαιδευτικό μας σύστημα σε όλες του τις βαθμίδες. Για να έχει πραγματικό επίκεντρο την «Παιδεία» (η παιδεία είναι κάτι ευρύτερο και δεν προέρχεται μόνο από την οργανωμένη διδασκαλία) και όχι απλά τη γνώση σαν μέσο επαγγελματικής αποκατάστασης. Όμως, στη σημερινή εποχή αυτού του είδους οι στοχασμοί παρουσιάζονται σαν ονειροπόλες προσεγγίσεις και η κοινωνία έχει επηρεαστεί από μια τεχνοκρατική αντιμετώπιση της ζωής. Η κεντρική εξουσία εξομολογείται ανοιχτά πλέον πως δεν υπάρχει πλάνο για τίποτα, πασχίζουν να μας παρουσιάσουν την καθημερινά αυξανομένη κοινωνική αδικία ως μέρος του προγράμματος της τεχνητής αναπνοής που εφαρμόζουν για να μας «σώσουν»…
Όμως, η αδικία και η ωμή οικονομική βία έχει μετατρέψει τη κεντρική εξουσία στα μάτια των πολιτών σε έναν άρπαγα της περιουσίας και του βιοτικού τους επιπέδου. Αν στο οικονομικό επίπεδο, ο θεωρητικός ρόλος του κράτους είναι η εγγύηση της κοινωνικής πρόνοιας και της προστασίας του δημόσιου πλούτου, είναι σαφές πως όλες οι μνημονιακές πολιτικές έδρασαν από την αρχή με την ακριβώς αντίθετη στόχευση: Την αύξηση της κοινωνικής ανισότητας, τη φτωχοποίηση του ελληνικού λαού, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Αυτό έγινε αρχικά με πρόσχημα μια «προσωρινή» οικονομική συγκυρία, σταδιακά το προσωρινό μετετράπη σε «αορίστου χρόνου» και μετά σε μόνιμο. Μέσα σε λίγα χρόνια καταστράφηκε ο κοινωνικός ιστός της χώρας ίσως ανεπανόρθωτα. Ο δείκτης της ανεργίας έχει εκτιναχθεί σε τέτοιο βαθμό που να μετατρέπει τους έχοντες εργασία –έστω και χαμηλόμισθους- σε προνομιούχους. Με έντεχνο τρόπο, τα κατακτημένα με αγώνες πολλών δεκαετιών εργασιακά δικαιώματα αρχίζουν να μοιάζουν με πολυτέλεια….
Είναι σαφές πως το «δόγμα του σοκ» μας έχει επηρεάσει όλους. Οι πολίτες αισθανόμαστε ανυπεράσπιστοι απέναντι στο ίδιο το κράτος και δεν ξέρουμε πώς να προφυλαχθούμε από αυτή την αδικία. Ενίοτε χάνουμε την πίστη μας ότι μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα και αυτή ακριβώς είναι η μεγαλύτερη νίκη αυτού του απάνθρωπου Συστήματος. Καλλιεργώντας τον φόβο και την ανασφάλεια προσπαθούν να μας κάνουν κάθε μέρα και μικρότερους… να ξεχάσουμε την πραγματική πορεία του ανθρώπου, που είναι να εξελίσσεται, να πηγαίνει μπροστά, να αλλάζει ότι τον κρατάει πίσω. Τα μνημόνια κατάφεραν να επιβληθούν επειδή κατάφεραν να επιβάλλουν ένα καινούριο ψυχολογικό τοπίο, αυτό της ματαιότητας, των περασμένων μεγαλείων και του σκοτεινού μέλλοντος. Αυτό το ψυχολογικό τοπίο είναι τελικά και μια προσωπική στάση ζωής, μια προσωπική απόφαση. Αν μιλάμε για αλλαγή, είναι ΑΥΤΗ η απόφαση ζωής που ο κάθε ένας από εμάς χρειάζεται να πάρει, ξαναπαίρνοντας τη ζωή μας στα χέρια μας, αποφασίζοντας σε ποιες συνθήκες θέλουμε να ζήσουμε εμείς και τα παιδιά μας. Αυτή η απόφαση θα καθορίσει έξυπνα, μαζικά και αλληλέγγυα -και όχι κοντόφθαλμα, ατομικά και ωφελιμιστικά- τις επιλογές μας σε αυτή την κρίσιμη ιστορική περίοδο που διανύουμε.
Ας σπάσουμε την απομόνωση, ας ενωθούμε σε δημιουργική δράση μαζί με άλλους, η συλλογικότητα διώχνει το φόβο!
«Τοποθετώντας τα πάντα στην υπηρεσία της υγείας και της εκπαίδευσης, τα περιπλοκότατα οικονομικά και τεχνολογικά προβλήματα της σημερινής κοινωνίας θα έχουν το σωστό πλαίσιο για την αντιμετώπισή τους»
Silo, Γράμματα στους φίλους μας
