…οι μεγάλες αλήθειες σχετικά με τη μη βίαιη φύση του κινήματος των αγανακτισμένων καθώς και του ιστορικού διημέρου 28 & 29 Ιουνίου και την άνευ προηγουμένου κρατική καταστολή, προβοκάτσια και προπαγάνδα των ΜΜΕ.
Μέχρι το Μάιο του 2010
Κάνοντας μια γρήγορη αναδρομή στην πορεία των πολιτικών δρώμενων στην Ελλάδα από τη μεταπολίτευση και μετά, είναι σαφές ότι στη συνείδηση του λαού οι πολιτικοί των δύο εναλλασσόμενων κομμάτων εξουσίας χαρακτηρίζονται διεφθαρμένοι και υπεύθυνοι για τη λεηλασία της χώρας τα τελευταία 37 χρόνια. Πέραν όμως της κατασπατάλησης του δημοσίου χρήματος, ταυτόχρονα η διαχρονική στρατηγική επιλογή κινήθηκε στους 4 χειρότερους δυνατούς άξονες: α) Υπέρογκα δάνεια β) Αναποτελεσματικός δημόσιος τομέας γ) αλλοίωση και εκτροπή του αναπτυξιακού και κατά συνέπεια οικονομικού προφίλ της χώρας και δ) υπέρογκες στρατιωτικές δαπάνες.
Έτσι, το φθινόπωρο του 2009 η νεοεκλεγείσα «σοσιαλιστική» κυβέρνηση του Γ. Α. Παπανδρέου ενώ βρέθηκε στην εξουσία παρουσιάζοντας ένα πρόγραμμα κοινωνικού προσανατολισμού δήλωσε «έκπληκτη» από το χάος της ελληνικής οικονομίας που παρέλαβε και έτσι «αναγκάστηκε» να μεθοδεύσει την είσοδο της χώρας στο διεθνές νομισματικό ταμείο η οποία και πραγματοποιήθηκε 6 μήνες μετά με τη σύμπραξη της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Μέχρι τις 25/5 του 2011
Η δανειακή σύμβαση που ποτέ δεν ε
πικυρώθηκε από το ελληνικό κοινοβούλιο έθεσε σαν κεντρική προτεραιότητα τη μείωση των μισθών υπαλλήλων και συνταξιούχων αλλά και τη συρρίκνωση του ασφαλιστικού και εργασιακού συστήματος. Δεκάδες εργασιακά δικαιώματα του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα καταπατήθηκαν μονοκοντυλιά. Την ίδια στιγμή παρά την ενίσχυση των ελληνικών τραπεζών με τεράστια ποσά έκλεισαν οι στρόφιγγες της ρευστότητας και εκατοντάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις οδηγήθηκαν με χειρισμούς χειρουργικής ακρίβειας στο λουκέτο. Και η ανεργία –ειδικότερα στις μικρές ηλικίες
– ανέβαινε με ρυθμούς που οι αριθμοί δεν μπορούσαν να αποτυπώσουν. Και γιατί ο λαός δεν αντιδρούσε; Το Μάιο του 2010 περισσότερο από ένα εκατομμύριο άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους αλλά η αποτελεσματικότητα και το κάλεσμα των διεφθαρμένων συνδικαλιστικών κεφαλών ήταν ιδιαίτερα μαλθακά σε σχέση με το πρωτοφανές του πράγματος. Ήταν σαφές πως μόνο μία «σοσιαλιστική» κυβέρνηση θα τολμούσε ποτέ να προχωρήσει σε τόσο ακραία μέτρα έχοντας το σιωπηλό αβαντάρισμα των συνδικαλιστών της. Έτσι, το γενικό συναίσθημα ήταν η παγωμάρα και η έκπληξη κάποιου που μόλις τον έχουν κλέψει και μένει σαστισμένος χωρίς τη δύναμη να φωνάξει βοήθεια. Ο Έλληνας έμαθε να ζει λοιπόν με το μνημόνιο, με τη καθημερινή επιδρομή εις βάρος της ποιότητας της ζωής του και έδειχνε ήσυχος… Φαίνεται όμως πως απλά γύρευε μια αφορμή για να διεκδικήσει –ουσιαστικά πλέον- τη ζωή που του έκλεβαν.
Το ελληνικό κίνημα των Αγανακτισμένων
Η αφορμή δόθηκε από το υπέροχο αυτό κάλεσμα των ισπανών αγανακτισμένων με το σύνθημα «Κάντε ησυχία, θα ξυπνήσετε την Ελλάδα». Φαντάζομαι πως ο εμπνευστής του συνθήματος δεν θα μπορούσε να φανταστεί το μέγεθος της απήχησης και της εγρήγορσης που προκάλεσε. Από τις 25 Μαΐου του 2011 μέχρι και σήμερα που γράφεται αυτό το άρθρο (7/7/2011) οι έλληνες αγανακτισμένοι έχουν κατασκηνώσει στην πλατεία συντάγματος και σε άλλες 35 πόλεις της Ελλάδας, επιδίδοντας μια άνευ προηγούμενου ωριμότητας και δυναμικής κοινωνική απάντηση για το τι κατορθώνουμε όταν η καρδιά και το μυαλό ενωθούν. Με κεντρικά αιτήματα την απόσυρση του μνημονίου, την έξοδο από το ΔΝΤ, την αποκήρυξη του χρέους και με καθημερινή λαϊκή συνέλευση με άμεσο-δημοκρατικές διαδικασίες οι αγανακτισμένοι κατάφεραν να κινηθούν ταυτόχρονα σε τρεις χρονικούς ορίζοντες: α) την άσκηση πίεσης για τη μη ψήφιση του δεύτερου μνημονίου στις 29 & 30 Ιουνίου β) την αναζήτηση τρόπων για την απόδειξη της μη νομιμότητας του εξωτερικού χρέους και γ) την αναζήτηση μοντέλων κοινωνικής οργάνωσης που δεν θα επιτρέψουν ξανά σε κανέναν «εκπρόσωπο» να διαπραγματευτεί τη ζωή τους.
Στις 29 Ιουνίου, 155 βουλευτές υπερψήφισαν το λεγόμενο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα της κυβέρνησης εν μέσω εφιαλτικών πιέσεων της κοινωνίας, καταρρίπτοντας κάθε έννοια αντιπροσώπευσης που είχε απομείνει στην Ελλάδα. Στο 2ο μνημόνιο που ο ορίζοντάς του εκτείνεται με μέτρα έως το 2015, οι δανειστές και οι κυβερνώντες προχώρησαν πολύ περισσότερο ακόμα και από το 1ο μνημόνιο. Ταυτόχρονα με τα πακέτα συρρίκνωσης του εισοδήματος, του συστήματος παιδείας και υγείας παρουσίασαν ένα πρόγραμμα εκποίησης της δημόσιας περιουσίας για την εκταμίευση ποσού ύψους 50 δις ευρώ. Σε αυτό το πρόγραμμα ξεπουλιούνται σχεδόν το σύνολο των δημοσίων επιχειρήσεων (όπως ενέργεια, ύδρευση, λιμάνια, αεροδρόμια κλπ) αλλά και μια σειρά από «φιλέτα» συνολικής εκτάσεως χιλιάδων στρεμμάτων βάζοντας επί της ουσίας ταφόπλακα σε οποιαδήποτε προσπάθεια ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας για πάντα.
Η προπαγάνδα
Στα εθνικά media «οι Αγανακτισμένοι» λειτούργησαν αρχικά σαν ελκυστικό προϊόν, πιστεύοντας πως πρόκειται για ένα αθώο και αφελές κίνημα. Του έδωσαν μεγάλη προβολή αν και απαξίωναν τη δυναμική και το βάθος των στόχων του. Έτσι για περίπου 20 μέρες (μέχρι τις 15/6) το κίνημα απολάμβανε τα φώτα της δημοσιότητας με εκτεταμένα ρεπορτάζ και πρωτοσέλιδα. Όταν, όμως, στις 15 Ιουνίου περισσότερο από ένα εκατομμύριο ανθρώπους κατάκλυσαν τους δρόμους της πρωτεύουσας γύρω από την πλατεία συντάγματος και χιλιάδες άλλοι σε ολόκληρη την Ελλάδα, η πολιτική ηγεσία δέχτηκε πιέσεις από τη διεθνή χρηματαγορά και μια σαφής στροφή των media έγινε αισθητή. Το κίνημα ήταν πλέον επικίνδυνο καθώς κόντεψε να ρίξει τη κυβέρνηση που σώθηκε τη τελευταία στιγμή κάνοντας εσωκομματικό ελιγμό «ενότητας» βάζοντας στο υπουργείο οικονομικών τον μέχρι πρότινος πολιτικό δελφίνο του Παπανδρέου, τον Ε. Βενιζέλο. Από τις 16 Ιουνίου και μετά τα εθνικά ΜΜΕ διάλεξαν το δρόμο της σιγής, τέρμα πια τα πρωτοσέλιδα και τα εκτενή ρεπορτάζ παρά τη μαζική καθημερινή συμμετοχή του κόσμου. Και όταν στις 29 Ιουνίου επιχείρησαν να αποσιωπήσουν την πολεμική και εγκληματική δράση της αστυνομίας ευτυχώς τους σταμάτησε ο εσωτερικός ανταγωνισμός και από την επομένη παρουσίασαν ένα μέρος της αλήθειας. Μετά το εκρηκτικό διήμερο, τα εθνικά media γύρισαν πλέον στην προηγούμενη τακτική τους και σήμερα «οι αγανακτισμένοι» εξακολουθούν να αγνοούνται…
Τα διεθνή media από την άλλη ήταν συνεπή σε μια πιο ριζοσπαστική πολιτική επικοινωνίας. Καταρχήν, δεν παρουσίασαν ποτέ το πραγματικό προφίλ των αγανακτισμένων, δεν έδωσαν την εικόνα πως αυτή είναι μια καθημερινή διαμαρτυρία διαρκείας με πανομοιότυπα χαρακτηριστικά με αυτά της ισπανικής επανάστασης, με ξεκάθαρο μη βίαιο προφίλ παρά μίλησαν μόνο για βίαιες εξεγέρσεις προβάλλοντας την ισχνή μειοψηφία 200 ατόμων (έναντι του ενός εκατομμυρίου) που αποφάσισαν να εμπλακούν σε επεισόδια με την αστυνομία. Ήταν σαφές, ότι αυτή η εικόνα ταίριαζε γάντι στην εικόνα των «τεμπέληδων» ελλήνων που αντί να δουλεύουν δανείζονται και όταν έρχεται η στιγμή να πληρώσουν τα σπάνε. Μια εικόνα που δεν συνάδει και πολύ με τους αριθμούς της ευρωπαϊκής στατιστικής υπηρεσίας που θέλει τους έλληνες να κατέχουν την κορυφή τόσο στη λίστα των χαμηλά αμειβόμενων όσο και του υψηλότερου αριθμού εργατοωρών την εβδομάδα…
Η προβοκάτσια
Και τα επεισόδια; Αφού πρόκειται για ένα μη βίαιο κίνημα πώς προέκυψαν τα επεισόδια; Παρότι υπάρχει έντονη φημολογία εδώ και 30 χρόνια για παρακρατικούς κουκουλοφόρους που συνεργάζονται με την αστυνομία με σκοπό τη δημιουργία επεισοδίων είναι η πρώτη φορά που αυτό το φαινόμενο έτυχε σοβαρής προβολής και συζήτησης ακόμα και μέσα στο κοινοβούλιο με τον υπουργό προστασίας του πολίτη να μιλάει για υπόθεση που χρειάζεται να διερευνηθεί. Στην πορεία βέβαια, δείχνει πως τα βίντεο και οι φωτογραφίες που αποδεικνύουν του λόγου το αληθές θα περάσουν σιγά σιγά στη λήθη…
Μα δηλαδή όλοι όσοι κάνουν επεισόδια είναι παρακρατικοί; Φυσικά, όχι. Μια μικρή ομάδα παρακρατικών τα ξεκινά και μια μεγαλύτερη ομάδα αντιεξουσιαστών τα συνεχίζει. Τα παιδιά αυτά, παρότι στις καθημερινές του κουβέντες μπορεί να μιλούν για δημοκρατία αδυνατούν να καταλάβουν πόσο βιάζουν την συντριπτική πλειοψηφία των συμπολιτών τους που κάνουν εκκλήσεις για ένα μη βίαιο αγώνα. Αδυνατούν να κατανοήσουν ότι η βία φέρνει ακόμα περισσότερη βία, ότι η καταστολή είναι το μόνο πράγμα που ξέρει να κάνει αυτό το Σύστημα. Αδυνατούν να κατανοήσουν πως χρησιμοποιώντας βία βοηθούν αφάνταστα αυτό το σύστημα καθώς του δίνουν την ευκαιρία: α) να απομακρύνει τους ειρηνικούς διαδηλωτές β) να απαξιώσει ηθικά όλο το κίνημα και γ) να σκορπίσει φόβο και πανικό που λειτουργεί ανασταλτικά για τον κάθε εν δυνάμει αγωνιστή.
Η αστυνομική καταστολή
29 Ιουνίου. Ημέρα ψήφισης του μεσοπρόθεσμου προγράμματος από την κυβέρνηση. Ο ρόλος της αστυνομίας έως τότε ήταν πάνω κάτω ο γνωστός. Περιμένουμε την εκκίνηση των επεισοδίων και τότε παρεμβαίνουμε με διακριτική χρήση χημικών ουσιών που μαζί με τους κουκουλοφόρους θα απομακρύνει βολικά και το πλήθος των διαδηλωτών. Τότε, τραβάμε τις κάμερες απάνω μας και δίνουμε στα ΜΜΕ τις εικόνες που θέλουν.
Και τι άλλαξε στις 29 Ιουνίου; Στις 29 Ιουνίου άλλαξε ο στόχος… Αντί για τους 200 βίαιους διαδηλωτές η αστυνομία κυνήγησε με πρωτοφανή λύσσα τους εκατοντάδες χιλιάδες ειρηνικούς διαδηλωτές. Όχι τόσο με τα γκλομπ καθώς πλέον δεν είναι sick για το προφίλ της αστυνομίας το πολύ αίμα. Αλλά, κυρίως, με έναν προϊστορικό χημικό πόλεμο πέρα από κάθε λογική και ιστορικό προηγούμενο. Σε κάθετη παραβίαση της συνθήκης της Γενεύης οι δυνάμεις καταστολής της χώρας προχώρησαν στη ρίψη 2.860 φιαλιδίων εξαιρετικά επικίνδυνων χημικών ουσιών εκτελώντας ένα καλά οργανωμένο σχέδιο για το άδειασμα του κινήματος της πλατείας. Κυνήγησαν ακόμα και κόσμο που βρέθηκε χιλιόμετρα μακριά, μέσα σε καφετέριες και εστιατόρια.
Όμως, το κίνημα ήτα
ν πιο αποφασισμένο από ποτέ. Δεν απάντησε όπως θα ήθελαν. Δεν έφυγε όπως θα ήθελαν. Παρέμεινε εκεί και δηλητηρίασε τα πνευμόνια του σε μια ιστορική πράξη πολιτικής ανυπακοής, ενεργής μη βίαιης αντίστασης, αντίστοιχης των κινημάτων του Γκάντι και του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Με αυτοσχέδιες μάσκες και λουσμένο στο malox το κίνημα παρέμεινε στη θέση του για να καταψηφίσει κοινωνικά το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα. Το μεσοπρόθεσμο έγινε νόμος του Κράτους, το Κράτος όμως έχασε την ηθική του υπόσταση.
Στις 29 Ιουνίου η Ελλάδα απώλεσε ότι είχε απομείνει από τη δημοκρατία του συστήματος.
Στις 29 Ιουνίου η Ελλάδα κέρδισε ότι πολυτιμότερο της έλειπε. Κέρδισε την ενότητα του κόσμου που απάντησε μη βίαια με περίσσιο θάρρος και αποφασιστικότητα στην μεγαλύτερη κοινωνική αδικία της σύγχρονης ευρωπαϊκής Ιστορίας.
Η κατακραυγή της κοινωνίας 
ήταν μεγάλη. Το σωματείο των αστυνομικών καταδίκασε την πολιτική που αναγκάστηκε να ακολουθήσει. Το σωματείο των στρατιωτικών καταδίκασε επίσης τη δράση της αστυνομίας. Και ο υπουργός Υγείας τοποθέτησε τον εαυτό του σε περίοπτη θέση στην ιστορία κάνοντας λόγω για υπερβολικές αναφορές σε σχέση με την έκταση των επεισοδίων…
Όταν το Δεκέμβριο του 2008 η Αθήνα καιγόταν με αφορμή τη δολοφονία ενός 16χρονου από αστυνομικό τα media έστρεψαν το ενδιαφέρον τους στην Αθήνα με εικόνες από τη λεηλασία της πόλης από χιλιάδες κόσμο. Και όμως 2,5 χρόνια μετά μια μαζική ωρίμανση της ελληνικής συνείδησης έδωσε ένα από τα πιο ελπιδοφόρα μηνύματα της πρώτης παγκόσμιας μη βίαιης επανάστασης που βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη μέσω του κινήματος των «αγανακτισμένων» σε εκατοντάδες σημεία σε όλον τον πλανήτη.
Η επανάσταση έχει χρώμα λευκό γιατί ξεκινάει από το Φως στις συνειδήσεις μας.
Κώστας Κλώκας
