Ο Ανθρωπισμός στην Πολιτική

Ο Ανθρωπισμός στην Πολιτική

Τα ουμανιστικά κόμματα και οι προτάσεις για την Ε.Ε.

του Δημήτρη Ευαγγελόπουλο*

 

Ο Ανθρωπισμός ως φιλοσοφία, κοινωνική αντίληψη ή πρακτική θέτει ως κέντρο και βασική αξία του τον άνθρωπο. Ενδιαφέρεται για τα δικαιώματα του ανθρώπου, την εκπαίδευση, ανάπτυξη και ευημερία του, τη δικαιοσύνη, ισότητα και ελευθερία, ενώ αντιτίθεται σε κάθε έκφραση διάκρισης, φανατισμού, μισαλλοδοξίας ή βίας εναντίον του.

Την εποχή της Αναγέννησης, τέτοιες ανθρωπιστικές σκέψεις διατύπωσαν στοχαστές όπως ο Δάντης, ο Πετράρχης και ο’Ερασμος, οι οποίοι βρήκαν υποστήριξη στην Αρχαία Ελληνική Γραμματεία, δημιουργώντας έτσι το κίνημα του Κλασικού Ανθρωπισμού που αντιτάχθηκε στον εκκλησιαστικό σκοταδισμό. Αργότερα, η άνοδος του ορθολογισμού και της φυσιοκρατίας οδήγησε σε μια παρακμή του Ανθρωπισμού, με τον Λουδοβίκο Φόυερμπαχ να ερμηνεύει τελικά τον άνθρωπο σαν μια καθαρή φυσική (υλική) ύπαρξη. Μερικές παραλλαγές του Ανθρωπισμού εμφανίστηκαν στα τέλη του 18ου αιώνα (Αμερικανική και Γαλλική Επανάσταση), εμπνέοντας επίσης τους εγκυκλοπαιδιστές και επαναστάτες του 19ου αιώνα.

Η επανάκαμψη του Ανθρωπισμού

Ήταν στον 20ο αιώνα που ξανάρχισε ουσιαστικά μια συζήτηση για τον «Ανθρωπισμό», ο οποίος απέκτησε νέα νοήματα με τα φιλοσοφικά ρεύματα του μαρξιστικού, χριστιανικού και υπαρξιακού Ανθρωπισμού.

Ο Μαρξ, όπως ο Φόυερμπαχ, ερμήνευσε τον άνθρωπο ως μία φυσική ύπαρξη, προσδίδοντάς του ωστόσο το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της «κοινωνικότητας». Μέσω της κοινωνικής εργασίας του, ο άνθρωπος ικανοποιεί τις φυσικές του ανάγκες και μετασχηματίζει τη φύση, καθιστώντας την όλο και πιο ανθρώπινη. Σταματά να είναι ανθρώπινος μόνο όταν αμφισβητείται η φυσική του κοινωνικότητα, όπως συμβαίνει στην καπιταλιστική κοινωνία, όπου μια μικρή μειοψηφία που κατέχει τα μέσα παραγωγής οικειοποιείται την εργασία του…

Ο Μαρξιστικός Ανθρωπισμός αναπτύχθηκε κυρίως μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο από μια ομάδα στοχαστών και συγγραφέων που προσπάθησαν να δώσουν ένα «ανθρωπιστικό» νόημα στην -υλιστικά εξηγούμενη μέχρι τότε- μαρξιστική σκέψη.

Από τη μεριά της, η Καθολική Εκκλησία, θέλοντας να επιδείξει ένα κοινωνικό πρόσωπο στις ανάγκες του σύγχρονου κόσμου και να αντιταχθεί συγχρόνως στον σοσιαλισμό, προώθησε τη δημιουργία πολιτικών κομμάτων με χριστανικές αρχές. Εγκαινιαστής του νέου αυτού «Χριστιανικού Ανθρωπισμού» ήταν ο J. Maritain, ο οποίος αντέταξε στον «τραγικό» ή «ανθρωποκεντρικό» Ανθρωπισμό, όπως τον ονομάζει, της Αναγέννησης και της Μεταρρύθμισης, που έθεσε ως κέντρο του κόσμου τον ίδιο τον άνθρωπο, τον «Πλήρη» ή «θεοκεντρικό Ανθρωπισμό» που αναγνωρίζει ότι ο Θεός είναι το κέντρο του ανθρώπου και περιλαμβάνει τις χριστιανικές ιδέες του αμαρτωλού και λυτρωμένου ανθρώπου, και της Θείας Χάριτος. Ο Ανθρωπισμός του Maritain ενέπνευσε πολλά Καθολικά κινήματα κοινωνικής και πολιτικής δράσης και χρησιμοποιήθηκε ως ένα ιδεολογικό όπλο της Εκκλησίας εναντίον του Μαρξισμού.

Ο «Υπαρξιακός Ανθρωπισμός» διατυπώθηκε το 1946 από τον Ζαν Πωλ Σαρτρ. Σύμφωνα με αυτόν, ο άνθρωπος δεν διαθέτει μία καθορισμένη ουσία, αλλά ανακατασκευάζεται συνεχώς μέσω της επιλογής. Το βασικό χαρακτηριστικό που τον κάνει «ανθρώπινο» είναι αυτή ακριβώς η ελευθερία του να επιλέγει και να επιλέγεται. Σύμφωνα με τον Σαρτρ, ο Υπαρξισμός είναι Ανθρωπισμός «διότι μας θυμίζει τον άνθρωπο, που είναι ο μοναδικός νομοθέτης και αυτός που θα αποφασίσει για τον εαυτό του. Και διότι αποδεικνύουμε ότι ο άνθρωπος δεν θα πραγματωθεί ως άνθρωπος με το να στρέφεται προς τον εαυτό του, αλλά αναζητώντας ένα σκοπό πέρα από τον εαυτό του».

Τα τρία προηγούμενα ρεύματα «ανθρωπιστικής» σκέψης, παρότι επιδεικνύουν ένα ανανεωμένο ενδιαφέρον για τον Ανθρωπισμό, δεν καθορίζουν ένα ομογενές ανθρωπιστικό κίνημα, όπως στην Αναγέννηση, αλλά μια σύγκρουση μεταξύ διαφορετικών ιδεολογιών, μια σύγκρουση που γρήγορα μεταπήδησε από το φιλοσοφικό επίπεδο στο πολιτικό και εξελίχθηκε σε έναν κομματικό αγώνα για την κατάχτηση της εξουσίας.

Εν τέλει, αν και οι παραδοσιακοί «Ανθρωπισμοί» θεώρησαν την ανθρώπινη ύπαρξη ως κάτι παραπάνω από ένα απλό ζωολογικό φαινόμενο, στη σύγχρονη τεχνολογική εποχή των διεθνών κέντρων ελέγχου και εξουσίας, αυτό το «κάτι παραπάνω» τείνει να εξαφανιστεί.

Ο Νέος Ανθρωπισμός

Ο Αργεντινός συγγραφέας και στοχαστής Μάριο Ροντρίγκεζ Κόμπος ή Σίλο (1938-2010) ανέπτυξε (από το 1969) το Νέο ή Οικουμενικό Ανθρωπισμό, ο οποίος εστιάζεται στην καταπολέμηση του ανθρώπινου πόνου σε προσωπικό, διαπροσωπικό και κοινωνικό επίπεδο. Αναγνωρίζει ως αιτία του ανθρώπινου πόνου τη βία, όχι μόνο τη σωματική βία, αλλά επίσης την οικονομική, θρησκευτική, ιδεολογική, ψυχολογική, σεξουαλική και φυλετική βία. Η άποψη αυτή για τη βία και η προτροπή σε πράξεις μη-βίας και αλληλεγγύης είναι μια βασική διαφορά του Νέου Ανθρωπισμού από τον Κλασικό Ανθρωπισμό και Διαφωτισμό. Μια δεύτερη διαφορά είναι ο διεθνισμός ή οικουμενικότητά του.

Σύμφωνα με τον Νέο Ανθρωπισμό, «τίποτα δεν είναι πάνω από τον άνθρωπο και κανένας άνθρωπος δεν είναι κάτω από άλλον». Όπως επισημαίνει, αν τοποθετηθεί αντί για τον άνθρωπο ως κεντρική αξία ο Θεός, το κράτος, το χρήμα ή οποιαδήποτε άλλη οντότητα, αυτή «θα υποτάξει τελικά το ανθρώπινο ον, δημιουργώντας συνθήκες για τον μετέπειτα έλεγχο ή θυσία του. Οι ανθρωπιστές μπορεί να είναι άθεοι ή πιστοί, αλλά δεν ξεκινούν από τον αθεϊσμό τους ή την πίστη τους για να θεμελιώσουν την άποψή τους για τον κόσμο και τη δράση τους. Αντίθετα, ξεκινούν από τον ίδιο τον άνθρωπο και τις άμεσες ανάγκες του και αγωνίζονται για την απομάκρυνση του πόνου και την κατάκτηση της χαράς».

Στο οικονομικό επίπεδο, ο Νέος Ανθρωπισμός αντιτίθεται στον νεο-φιλελευθερισμό και στην «τυραννία» του χρήματος και των αγορών, προτείνοντας νέες εναλλακτικές Οικονομίες. Σε πολιτικό επίπεδο, καταγγέλλει τη σύγχρονη, «τυπική δημοκρατία», ένα ολιγαρχικό ουσιαστικά σύστημα, χωρίς καμιά πραγματική διάκριση των εξουσιών, στο οποίο οι πολλοί εκλέγουν λίγους και σε δεύτερη φάση οι λίγοι προδίδουν τους πολλούς που τους εξέλεξαν. Υποστηρίζει έτσι την Άμεση Δημοκρατία, τα λαϊκά συμβούλια και δημοψηφίσματα, και τον συνεχή έλεγχο, ανακλητότητα και τιμωρία των αντιπροσώπων που αθετούν τις δεσμεύσεις τους.

Οι Νέοι Ανθρωπιστές καταγγέλλουν τα δεξιά νεοφιλελεύθερα κόμματα ως τα «πολιτικά όργανα του «αντι-ανθρωπισμού», που φορούν για παραπλάνηση τον μανδύα του «Ανθρωπισμού». Ανάλογα καταγγέλλουν τον «πανούργο κλήρο» που δημιούργησε τη «γελοία θεωρία του θεοκεντρικού Ανθρωπισμού», εφηύρε τους θρησκευτικούς πολέμους και διωγμούς, και σφετερίζεται σήμερα τις αρετές των θυμάτων του…

Ο Νέος Ανθρωπισμός προωθεί την αυτο-οργάνωση, την ανεξαρτησία και αυτάρκεια των ανθρώπων και των κοινωνιών, και καταγγέλλει τα αίτια της φτώχειας. Αντιτίθεται στο συγκεντρωτικό κράτος, αλλά και στο παρακράτος που το αντικαθιστά. Ανάλογα αντιτίθεται στους ηγεμονισμούς, «πρωτοπορίες», δόγματα, προκαταλήψεις, «απόλυτες αλήθειες» και αυθεντίες.

Στο οικολογικό επίπεδο αντιτίθεται στις ακραίες φωνές μερικών οικολόγων που θεωρούν τον άνθρωπο σαν ένα μίασμα για τη φύση και επισημαίνει πως η Οικολογία πρέπει να αποκτήσει έναν ανθρωπιστικό χαρακτήρα: να κατευθύνει τον αγώνα της ενάντια στους υπαίτιους της καταστροφής, το μεγάλο κεφάλαιο και τα αντίστοιχα εργοστάσια και επιχειρήσεις. «Προτού ασχοληθεί με τις φώκιες, πρέπει να ασχοληθεί με την πείνα, τον υπερπληθυσμό, τη θνησιμότητα, τις αρρώστιες και την έλλειψη στέγης και συνθηκών υγιεινής σε πολλά μέρη του κόσμου. Και πρέπει να καταπολεμήσει την ανεργία, την εκμετάλλευση, τον ρατσισμό και τη διάκριση σε έναν τεχνολογικά εξελιγμένο κόσμο, που με την παράλογη ανάπτυξή του δημιουργεί τις οικολογικές ανισορροπίες».

Στο θρησκευτικό επίπεδο διακηρύσσει την ελευθερία των ιδεών και των πεποιθήσεων, απορρίπτοντας τις θρησκευτικές διακρίσεις, τον φανατισμό και τον προσηλυτισμό. Καταδικάζει επίσης την πρακτική των περισσοτέρων θρησκειών να διεκδικούν την αποκλειστικότητα στην κάλυψη της βασικής ανάγκης του ανθρώπου για το εσωτερικό και το ιερό, και να απορρίπτουν άλλους δρόμους. Τάσσεται εναντίον όλων των δογμάτων και υποστηρίζει τον πλήρη διαχωρισμό εκκλησίας και κράτους.

Επισημαίνει ότι η πραγματική πνευματικότητα δεν εξαρτάται από παπάδες και εκκλησίες, ούτε από θεούς, αγάλματα και εικόνες. Ο άνθρωπος μπορεί να είναι πνευματικός, ανεξάρτητα από το αν πιστεύει ή όχι στον Θεό ή σε μια συγκεκριμένη δοξασία. Όπως τονίζει, «η αληθινή πνευματικότητα σχετίζεται με την προσπάθειά μας να βελτιωθούμε ως άνθρωποι και συγχρόνως να βοηθήσουμε και τους υπόλοιπους να βελτιωθούν». Το να βελτιωθούμε ως άνθρωποι σημαίνει να ξεπεράσουμε τον πόνο μέσα μας και να βοηθήσουμε να τον ξεπεράσουν και σι άλλοι. Σημαίνει να ξεπεράσουμε τη δική μας βία και να επαναστατήσουμε απέναντι στη βία που μας περιβάλλει. Η βελτίωσή μας όμως δεν εξαντλείται εκεί. Σημαίνει, επίσης, να μαθαίνουμε χωρίς όρια, να αγαπάμε την πραγματικότητα που κτίζουμε και να εξανθρωπίοουμε τον εαυτό μας και τους άλλους, αναδεικνύοντας το βαθύτερο νόημα της ζωής».

Αυτή η νέα πνευματικότητα θεωρείται ως ο μοναδικός δρόμος για να ξεπεράσουμε την κρίση που βιώνει σήμερα ο κόσμος. Η αλλαγή δεν μπορεί να γεννηθεί από κανένα κίνημα ή οργανισμό, δίχως ένα νέο «κοινωνικό μυστικισμό», χωρίς μια πνευματικότητα που να οδηγεί και να εμπνέει μια σημαντική και αληθινή αλλαγή. Όπως επισημαίνεται, η αλλαγή μπορεί να επιτελεστεί μόνον με κάτι που δεν αποτελεί μέρος του συστήματος. Αυτό τον κοινωνικό μυστικισμό της πραγματικής πνευματικότητας εισήγαγε ο Σίλο στο Ανθρωπιστικό Κίνημα το 2002, εστιαζόμενος περαιτέρω στην αίσθηση του ιερού και στην επαφή με το εσωτερικό «είναι» μας, συνδέοντας έτσι την εσωτερικότητα με την κοινωνική δράση.

Συνοπτικά, ο Νέος Ανθρωπισμός αγωνίζεται να αναπτύξει ένα νέο σύστημα, χωρίς πολέμους, πείνα, φτώχεια και οικονομική εκμετάλλευση, που θα έχει ως κέντρο και ανώτερη αξία του την ανθρώπινη ύπαρξη. Το όραμα αυτό το ονομάζει «Παγκόσμιο Ανθρώπινο Έθνος» ή «Εξανθρωπισμό της Γης». Προς τον σκοπό αυτόν, δημιουργεί ομάδες πολιτών που αναλαμβάνουν δραστηριότητες τόσο προσωπικής εξέλιξης όσο και κοινωνικής δράσης, και προσπαθούν να μετατρέψουν την απλή πολιτική διαμαρτυρία σε μια συνειδητή, ενεργητική δύναμη αλλαγής, χωρίς εντούτοις να διατείνονται ότι εκπροσωπούν οποιεσδήποτε πλειοψηφίες.

To Ανθρωπιστικό Κίνημα

Το Ανθρωπιστικό Κίνημα αναπτύσσει σε κάθε χώρα πέντε επίσημους «Οργανισμούς» σε κοινωνικό, πολιτισμικό και πολιτικό πεδίο. Αυτοί είναι το Ανθρωπιστικό Κόμμα, η Κοινότητα για την Ανθρώπινη Εξέλιξη, η Σύγκλιση των Πολιτισμών, το Παγκόσμιο Κέντρο Ανθρωπιστικών Μελετών και ο Κόσμος χωρίς Πολέμους και Χωρίς Βία.

Το Ανθρωπιστικό Κόμμα είναι ο πολιτικός οργανισμός του Ανθρωπιστικού Κινήματος. Στις χώρες που λειτουργεί (περισσότερο στη Χιλή, Αργεντινή, Ισπανία και Ιταλία) αγωνίζεται για τη μετατροπή της σημερινής τυπικής δημοκρατίας στην ουσιαστική δημοκρατία τού αύριο.
Η Κοινότητα για την Ανθρώπινη Εξέλιξη θέτει ως προτεραιότητα τη δημιουργία ενός νέου πολιτισμού στη βάση του Διεθνούς Ανθρωπισμού.

Η Σύγκλιση των Πολιτισμών προσπαθεί να προωθήσει το διάλογο μεταξύ των διαφόρων πολιτισμών, ενώ αγωνίζεται ενάντια στη διάκριση και τη βία, και διαδίδει τις ιδέες του Νέου Ανθρωπισμού σε διαφορετικούς πολιτισμούς.

Το Παγκόσμιο Κέντρο Ανθρωπιστικών Σπουδών είναι αφοσιωμένο •στη μελέτη, έρευνα και διάδοση των σκέψεων και οραμάτων του Νέου Ανθρωπισμού και των εφαρμογών του στα σύγχρονα κοινωνικά και επιστημονικά προβλήματα. Υποστηρίζει όλα τα ρεύματα που κατευθύνονται προς την ανάπτυξη της γνώσης πέρα από τα όρια και τις προκαταλήψεις που είναι αποδεκτά ως απόλυτες και αναντίρρητες αλήθειες. Ταυτόχρονα προάγει τη δομική, δυναμική, συσχετιστική και κριτική σκέψη».

Τέλος, ο Κόσμος Χωρίς Πολέμους και Βία εργάζεται για τη δημιουργία μιας παγκόσμιας μη βίαιης συνείδησης.

Παρότι αυτοί οι οργανισμοί έχουν διάφορες οργανωτικές δομές που τους βοηθούν να πραγματοποιήσουν πς δραστηριότητές τους, το ίδιο το Ανθρωπιστικό Κίνημα δεν διαθέτει καμιά μορφή οργάνωσης, αποτελώντας απλά «μια περιοχή σύγκλισης και ανταλλαγής για τα μέλη των διαφορετικών οργανισμών», που αναπτύσσουν έτσι δραστηριότητες ελεύθερης πρωτοβουλίας.

Ομάδες του Ανθρωπιστικού Κινήματος που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα είναι η Be Positive (www.bepositive.gr) με δράση γύρω από θέματα φύλου, ισότητας και διακρίσεων και ο Κόσμος χωρίς Πολέμους και Χωρίς Βία (www.kosmosxorispolemous.gr/kxp/profill, με δράση γύρω από τον Αφοπλισμό, την Εκπαίδευση στη μη-βία και τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας.

Τη δεκαετία του ’70 διάφορα τμήματα της Αριστεράς κατηγόρησαν το Ανθρωπιστικό Κίνημα ως «αντιδραστικό» ή ακόμα «φασιστικό» (αγαπημένες εκφράσεις της μαρξιστικής-λενινιστικής Αριστεράς). Ανάλογα, κύκλοι της Καθολικής Εκκλησίας το κατηγόρησαν ως απειλή για την οικογένεια και τη χριστιανική ηθική.

Το Ανθρωπιστικό Κόμμα

Τα Ανθρωπιστικά Κόμματα είναι η πολιτική έκφραση της φιλοσοφίας του Νέου Ανθρωπισμού. Αυτά υιοθετούν την «Παγκόσμια Διακήρυξη των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων» που εγκρίθηκε από τα Ηνωμένα Έθνη στις 10 Δεκεμβρίου 1948 και προτείνουν μεταξύ άλλων τα εξής:

• Τη συνταγματική κάλυψη των βασικών αναγκών όλων των πολιτών μέσω κατάλληλης φορολογικής πολιτικής. Φορολογικές μεταρρυθμίσεις για την ανακατανομή του πλούτου και την παραγωγική επανεπένδυση των κερδών. Απόδοση ενός ποσοστού του προϋπολογισμού ως βοήθεια στις φτωχότερες χώρες.
• ‘Ενα νόμο Συμμετοχικής Ιδιοκτησίας των εργαζομένων σης επιχειρήσεις. Κρατικό έλεγχο του οικονομικού συστήματος και δημιουργία τραπεζών χωρίς τόκο, με μικτή διοίκηση. Θέσπιση κανονισμών για την τιμωρία της κερδοσκοπίας και τοκογλυφίας, και διάλυση των φορολογικών παραδείσων.
• Την εξάλειψη της φτώχειας, ανεργίας και εκμετάλλευσης μέσω ενός συνεταιριστικού συστήματος. Τη μη διάκριση, αμοιβαιότητα, συνεργασία, ελευθερία και κοινωνική δικαιοσύνη.
• Τη διάλυση όλων των πυρηνικών οπλοστασίων και την προοδευτική μείωση των συμβατικών όπλων. Την τελική εγκατάλειψη του πολέμου ως μέσου επίλυσης των συγκρούσεων.
• Την ελεύθερη κυκλοφορία και την ισότητα δικαιωμάτων σε όλες τις χώρες για όλους τους κατοίκους της Γης. Την ελευθερία και ισότητα δικαιωμάτων για όλους τους πολιτισμούς και τις θρησκείες, με την εγγύηση του σεβασμού της ποικιλομορφίας.
• Την προώθηση της πραγματικής συμμετοχικής Δημοκρατίας:
δεσμευτικές διαβουλεύσεις, άμεσες εκλογές στις τρεις κρατικές εξουσίες, διοικητική αποκέντρωση, αντιπροσώπευση των μειονοτήτων, δυνατότητα ανάκλησης εντολέων, πολιτική ευθύνη και τιμωρία των πολιτικών που αθετούν τις υποσχέσεις τους. Χρήση των ΜΜΕ για την πληροφόρηση των ανθρώπων και συζήτηση των θεμάτων που πρόκειται να αποφασιστούν, με ίσους όρους για όλες τις απόψεις.
• Τη διαρκή κινητοποίηση για τα δύο θεμελιώδη δικαιώματα της εκπαίδευσης και της υγείας, ώστε να είναι δημόσια, δωρεάν, καθολικά και υψηλής ποιότητας, με τη σύγχρονη απαίτηση ο προϋπολογισμός τους να είναι ανάλογος με τη σημασία τους.
• Τον αγώνα για την επίτευξη δημοκρατικών καθεστώτων σε όλη τη Γη.

Το Ανθρωπιστικό Κόμμα προάγει επίσης τη δημιουργία καταναλωτικών συνεταιρισμών, φορολογικών μεταρρυθμίσεων και νέων μοντέλων αυτοδιαχείρισης και συνιδιοκτησίας, μέσα σε ένα γενικό συνεταιριστικό σύστημα που θα μεταβάλλει τις σχέσεις ιδιοκτησίας και θα δημιουργήσει κίνητρα για μια προοδευτική διανομή του πλούτου.

Ανθρωπιστική Διεθνής

Η Ανθρωπιστική Διεθνής είναι μια ένωση κομμάτων, οργανώσεων και (σε μερικές περιπτώσεις) ατόμων που προσπαθούν να καθιερώσουν τις ανθρωπιστικές αρχές στον κόσμο. Δεν διαθέτει εκτελεστική εξουσία, αλλά ο σκοπός της είναι να ενισχύσει τις σχέσεις μεταξύ των κομμάτων-μελών και οργανώσεων, και να βοηθήσει στον σχηματισμό και ανάπτυξη νέων, όπου δεν υπάρχουν. Ενδιαφέρεται επίσης για την αλληλεγγύη μεταξύ όλων των εθνών και υποστηρίζει όλους τους λαούς του κόσμου στον αγώνα τους για την πολιτική, οικονομική και κοινωνική απελευθέρωση.

Η Ανθρωπιστική Διεθνής έχει προτείνει για την Ευρωπαϊκή Ένωση, μεταξύ άλλων, τα εξής:
• Τη διεύρυνση της αρμοδιότητας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, ώστε να μπορεί να εγκρίνει ή να αντικρούει αποφάσεις, οδηγίες, προγράμματα και ισορροπίες.
• ‘Εναν Ευρωπαϊκό Εκλογικό Νόμο που θα καθιερώνει ίδιους όρους για τους υποψήφιους σε όλες τις χώρες-μέλη.
• Μια νομοθεσία για τη διεξαγωγή δημοψηφισμάτων και νομοθετικό έργο των πολιτών, με προτάσεις νέων νόμων ή τροποποίηση υπαρχόντων νόμων σε ευρωπαϊκό, εθνικό, περιφερειακό, επαρχιακό και δημοτικό επίπεδο.
• Τη διεύρυνση της δικαιοδοσίας του Δικαστηρίου του Στρασβούργου, ώστε να περιλαμβάνει όλα τα τα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτιστικά δικαιώματα της Παγκόσμιας Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.
• Την υπαγωγή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και της INTERPOL σε δημοκρατικά εκλεγμένους Ευρωπαϊκούς Οργανισμούς.
• Τον επαναπροσανατολισμό της λειτουργίας των ενόπλων δυνάμεων σε αποστολές υποστήριξης, αναδόμησης και υπεράσπιση της ειρήνης και των ανθρώπινων δικαιωμάτων.
• Την αλλαγή του διεθνούς ρόλου της Ευρώπης, «ώστε να πάψει να είναι μια γεωπολιτική περιοχή, όπου μια μειονότητα απορροφά και συγκεντρώνει πόρους (ακόμα και με την εκμετάλλευση άλλων λαών) και να γίνει η εμπροσθοφυλακή της διεθνούς αλληλεγγύης και βοήθειας».

Προτείνει, επίσης, τη διάλυση του παγκόσμιου πυρηνικού οπλοστασίου και τη μείωση των στρατιωτικών δαπανών σε όλες τις χώρες του κόσμου.

Χαρακτηριστική της όλης νοοτροπίας της Ανθρωπιστικής Διεθνούς είναι η διακήρυξη στην οποία προέβη στον απόηχο του «ανθρωπιστικού» βομβαρδισμού της Γιουγκοσλαβίας από το ΝΑΤΟ, τον Μάρτιο του 1999. Τότε το Ευρωπαϊκό Συμβούλιό της διατύπωσε, μεταξύ άλλων, και τα εξής:
Μόνο οι κυβερνήσεις με υποταγμένες αντιπολιτεύσεις και συνδικάτα θα μπορούσαν να συλλάβουν και να δημιουργήσουν:
Την Ευρώπη του Μάαστριχτ και του Ευρώ: Μια νομισματική Ευρώπη, με μοναδική αγορά που χρηματοδοτείται από την την ιδιωτικοποίηση της υγείας και της εκπαίδευσης και των βασικών υπηρεσιών, της κλοπής και ιδιωτικοποίησης των συντάξεων και της κοινωνικής ευημερίας και την αύξηση της ανεργίας.
Την Ευρώπη του Σένγκεν. Ένα εσώκλειστο οχυρό, όπου οι φυλετικές και εθνικές συγκρούσεις επιδεινώνονται και όπου περασμένες μορφές εκμετάλλευσης επιστρέφουν ξανά και επινοούνται νέες μορφές δουλείας στα επαίσχυντα κέντρα κράτησης και στρατοπέδων των μεταναστών.
Την Ευρώπη του ΝΑΤΟ•. Μια βάση για την ανάπτυξη πολέμου και θανάτου, όχι μόνο στα Βαλκάνια, αλλά και στη Μέση Ανατολή και τη Μεσόγειο. Μια επιθετική αστυνομία που αναζητά πάντα τις πολεμοχαρείς κλήσεις της αμερικανικής βιομηχανίας. Αυτό που κλήθηκε «ανθρωπιστικός πόλεμος» ήταν στην πραγματικότητα ένα πεδίο δοκιμής νέων φονικών όπλων.
Την Ευρώπη της Διοξίνης, που αντιπροσωπεύει το μέγιστο και σαφέστερο παράδειγμα κερδοσκοπικού συμφέροντος σε αυτή την ήπειρο.

[…] Για όλους τους παραπάνω λόγους, τα ανθρωπιστικά κόμματα της Γερμανίας, Αυστρίας, Βελγίου, Δανίας, Μεγάλης Βρετανίας, Ισπανίας, Φινλανδίας, Γαλλίας, Ελλάδας, Ολλανδίας, Ισλανδίας, Ιταλίας, Λουξεμβούργου, Πορτογαλίας, Τσεχίας, Ελβετίας, Ουγγαρίας και Ρωσίας, συνήλθαν εδώ στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της Ανθρωπιστικής Διεθνούς την 7 Ιουλίου 1999, στη Μαδρίτη:
– Για να καταγγείλουν τις κυβερνήσεις των ευρωπαϊκών εθνών για προδοσία της Διακήρυξης των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων που υπογράφηκε τον Δεκέμβριο του 1948 και δεν έγινε ποτέ σεβαστή για 50 χρόνια.
– Και να προτείνουν όλοι οι υπεύθυνοι άνθρωποι, ατομικά ή συνεταιριστικά να εμμείνουν, να στηρίξουν και να συμβάλουν στον εμπλουτισμό των ακόλουθων σημείων της κοινής ευρωπαϊκής πλατφόρμας:
• Την αντικατάσταση των μακροοικονομικών παραμέτρων του Μάαστριχτ που καθορίζουν την «ποιότητα ζωής» στα έθνη από εκείνες που προτείνονται στους δείκτες του νόμου για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα.
• Το δικαίωμα για κοινωνική ασφάλιση και ικανοποίηση των οικονομικών δικαιωμάτων με την εισαγωγή μιας ελάχιστης
κοινωνικής παροχής.
• Το δικαίωμα για εργασία και ελεύθερη επιλογή εργασίας.
• Το δικαίωμα για επαρκή χρόνο ανάπαυσης, με μια βαθμιαία μείωση των ωρών απασχόλησης, όπου υπάρχει εργασία για κάθε πολίτη και ίσα δικαιώματα και ευκαιρίες.
• Την επανεξέταση των ζητημάτων αποδημίας και μετανάστευσης, με έμφαση στο «Δικαίωμα της ‘Υπαρξης» και στο «Ανθρώπινο ‘Ον», και όχι στο «γεωγραφικό» δικαίωμα του τόπου γέννησης. Την ακόλουθη ακύρωση της Συνθήκης του Σένγκεν.
• Την πολιτική αναγνώριση χωρίς όρους όλων των ατόμων που δεν έχουν άδεια παραμονής, αλλά είναι ντε φάκτο κάτοικοι μιας χώρας. Το κλείσιμο όλων των κέντρων προσωρινής κράτησης των μεταναστών. Την οργάνωση κατάλληλων κέντρων υποδοχής τους σε όλες τις βασικές πόλεις, με γραφεία πληροφοριών και υπηρεσίες ιατρικής φροντίδας. Τη μεταφορά των αρμοδιοτήτων μετανάστευσης που έχει τώρα το Υπουργείο Εσωτερικών σε ένα νέο Υπουργείο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και Διεθνούς Συνεργασίας.
• Την εφαρμογή και επέκταση του δικαιώματος ασύλου των διωκόμενων λαών, όχι μόνο για πολιτικούς, αλλά και για οικονομικούς και κοινωνικούς λόγους.
• Ένα νόμο Πολιτικής Ευθύνης που θα δίνει στους πολίτες τη δυνατότητα ελέγχου των πράξεων των εκλεγμένων πολιτικών, όταν αυτοί δεν εκπληρώνουν τις υποσχέσεις και δεσμεύσεις τους.
• Την αναθεώρηση των εκλογικών νόμων με την καθιέρωση ίσων όρων και απαιτήσεων για το μέγιστο βαθμό εκλογικού ανταγωνισμού, πρόσβασης στα μήντια και αντιπροσώπευσης των διάφορων ομάδων, σύμφωνα με το αναλογικό σύστημα.
• Μια νομοθεσία για την οικονομική υποστήριξη κοινωνικών και πολιτικών οργανώσεων σε επίπεδο υποδομής, στέγασης και εγκαταστάσεων, αλλά όχι χρημάτων, ανάλογα με τις δραστηριότητες που πραγματοποιούν σε κοινωνική βάση.
• Την αποχώρηση από το ΝΑΤΟ όλων των ευρωπαϊκών χωρών και την άμεση διάλυση των αμερικανικών βάσεων στο ευρωπαϊκό έδαφος.
• Το κλείσιμο και η αναδιάρθρωση της στρατιωτικής βιομηχανίας και την άμεση επένδυση των στρατιωτικών εξόδων στην ανοικοδόμηση των χωρών που βομβαρδίστηκαν στη διάρκεια του πολέμου στα Βαλκάνια.
• Την απόδοση του 1% του ευρωπαϊκού ΑΕΠ στη διεθνή βοήθεια και συνεργασία.
• Την ακύρωση του εξωτερικού χρέους που συμβλήθηκε με τις ευρωπαϊκές τράπεζες από τις χώρες της Λατινικής Αμερικής, της Αφρικής, της Ασίας και της Ανατολικής Ευρώπης κ.ά…

Σύνδεσμοι

• www.humanist-intemational.org/
• http: //www.intemationalhumanistparty.org/en
• http: //www.worldwithoutwars.org/index.php?lang=eng
• http://www.silo.net/
• http://anthropistikokinima.wordpress.com/
• www.kosmosxorispolemous.gr
• www.worldwithoutwars.org
• www.lacomunidadmundial.org
• www.convergenceofcultures.org
• www.intemationalhumanistparty.org
• www.cmehumanistas.org/en
• http://tominima.wordpress.com/
• http://www.bepositive.gr/

 

*Ο Δημήτρης Ευαγγελόπουλος έχει σπουδάσει μαθηματικός στην Αθήνα και τις τρεις τελευταίες δεκαετίες ασχολείται με τη συστηματική μελέτη της Εσωτερικής Φιλοσοφίας, της Επιστήμης και της Εναλλακτικής Τεχνολογίας, γράφοντας βιβλία και αρθρογραφώντας στον περιοδικό Τύπο.

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό HELLENIC NEXUS του Μαΐου.

Author: ΚΟΣΜΟΣ ΧΩΡΙΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ ΚΑΙ ΒΙΑ

Share This Post On

Submit a Comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Comment moderation is enabled. Your comment may take some time to appear.